Een pas op de plaats

Op tijd pauze nemen en weten waar je grenzen liggen, het lijkt zo makkelijk. Toch val ik de laatste tijd steeds vaker in de valkuil die ‘ambitie’ heet. Daar gaat vanaf nu verandering in komen, want waar ik het voorheen nog fantastisch vond dat ik altijd zo mega productief was, is de lol er op dit moment een beetje af…

Bijna 38

Lees je mijn blog al vanaf het begin? Dan weet je dat ik al 1,5 jaar lang (ik blog sinds september 2022) slechts één doel heb: een appartement in Valencia kopen. En dat is moeilijker dan het lijkt. Spaanse banken eisen van mij als Nederlander namelijk dat ik zelf 40% van de aankoopprijs inleg, bovenop de 13-14% kosten koper. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, dus er zat maar één ding op: sparen, sparen, sparen… En natuurlijk alles op alles zetten om zoveel mogelijk te verdienen. Dat ging lange tijd goed, tot ik besefte dat de lol er wel een beetje af was.

Ik hou van mijn werk als tekstschrijver, oprecht. Ik prijs me gelukkig dat ik op dagelijkse basis bezig mag zijn met het schrijven en redigeren van content voor veel verschillende klanten. Ik hou van woorden, van mooie zinnen, een goed verhaal. Maar hoe leuk mijn werk ook is, het is niet mijn leven. En dat leven, dat glipt een beetje aan me voorbij de laatste tijd…

Doordat ik me blindstaar op dat ene, grote doel, vergeet ik om me heen te kijken, het grotere geheel te zien. Een vriendin vroeg me gister of ik mee wilde naar het strand. Huh?! dacht ik, het is net januari geweest! Maar we zitten al in mei.

Dat betekent ook dat ik over een paar weken jarig ben en 38 word. Een getal dat pijnlijk dichtbij de 40 zit, waardoor ik geneigd ben om nóg harder te werken om koste wat kost zo snel mogelijk dat doel te bereiken. Maar ten koste van wat?

Hier en nu, toch?

Voor iemand die claimt te bloggen over haar zoektocht naar geluk, balans en leven in het nu, ben ik de afgelopen maanden behoorlijk afgedwaald van de kern. Van datgene waar ik eigenlijk voor leef. Misschien moet ik mijn eigen blogpost over meebewegen met het leven (nov ’22) nog eens lezen, want eigenlijk is dat precies waar ik weer naartoe wil. Op vakantie was dat een stuk makkelijker, maar ook toen ging elke dag de laptop open. Zelfs in het weekend. En dat terwijl de intentie er heus is om langzamer te leven, simpeler, met de focus op klein geluk. Het blijkt nu dat daar iets rigoureuzere maatregelen voor nodig zijn.

De titel van deze blogpost had ik niet pakkender kunnen kiezen, want ik maak letterlijk even een pas op de plaats. Om uit te ademen, of misschien juist extra diep in te ademen. Om het mediteren weer op te pakken, boeken te lezen, te mijmeren en te bloggen. Want laat dat nu net iets zijn dat niet als werken voelt. Om eindelijk weer aan de slag te gaan met het boek The Artist’s Way, waar ik een half jaar geleden enthousiast in begon en na twee hoofdstukken de rust niet meer voor vond. Maar bovenal om letterlijk te vertragen en stil te staan bij wat belangrijker is, meer tijd of meer geld? Hoewel het antwoord verre van zwart-wit zal zijn, levert het een interessante discussie op tussen de verschillende stemmetjes in mijn hoofd. Eens zien of ik ze tot bedaren krijg…

Liefs, Leonie