Mijn hart huilt

De aardbeving in Turkije en Syrië van enkele dagen geleden is een groot drama. Een drama waar geen woorden voor zijn. Maar ook een drama dat heel ver van ons bed ligt. Een drama met een omvang die je je niet eens kunt voorstellen. Met consequenties waar je haast van zou overgeven als je er echt over nadenkt en erbij stil durft te staan. Ik wel althans, als ik denk aan de mensen die nog onder het puin liggen, terwijl ze roepen om hun geliefden.

Door mijn Syrische vriend ben ik maar al te goed op de hoogte van de situatie in Syrië. Van hoe verscheurd het land reeds was vóór de aardbeving. Hoe groot de problemen zijn en hoe weinig geld er is. Dat mensen al vóór de aardbeving niet eens wisten wanneer ze stroom hadden en wanneer niet. Dat de politiek een smerig spelletje is en als je iets doet tegen de ‘regels’, je zomaar kunt verdwijnen. Gewoon, weg. Niemand weet waarheen.

Hij groeide op met het idee dat het heel normaal was als er een tank voor je huis reed, dat er af en toe een bom valt een kilometer verderop en dat mensen soms inderdaad gewoon verdwenen. Maar hij vertelt ook hoe mooi het was. In geuren en kleuren kan hij uitweiden over Aleppo, hoe prachtig de stad was en hoe het Syrische erfgoed tot het mooiste van de hele wereld behoorde. Over hoe hij studeerde in Damascus, als een van de weinige Christenen tussen de Moslims, en toch, als beste van zijn klas. Hij was 20 toen hij naar Valencia kwam.

Mijn hart huilt voor Syrië. Een land dat ik graag bezocht zou hebben door zijn mooie cultuur, de warme mensen en de fantastische keuken. Een land met een geschiedenis zó rijk, waar maar weinig mensen van op de hoogte zijn. Een geschiedenis die door de jaren heen is verwoest en die nu de genadeslag heeft gekregen.

Mijn hart huilt al dagen.

PS: Ja, ik weet dat Turkije zwaarder getroffen is. Maar daar gaat dit stukje even niet over.