Waarom ik nooit meer afhankelijk wil zijn van een man

Mijn vriend ziet het meteen als hij de kamer binnenkomt en ik, druk typend op mijn laptop, een blogje schrijf voor een klant; mijn blauwe nagellak. Cadeautje voor mezelf toen ik een paar weken geleden gewoon zin had om iets voor mezelf te kopen. Hij grijnst hoofdschuddend en zegt ‘Is het weer zover? Uitgerekend vandaag?‘. Ik kan mijn lachen niet inhouden en wapper opvallend mijn vingers voor zijn ogen terwijl ik hem een zoen geef. ‘Past goed bij mn outfit voor vanavond‘, zeg ik.

Het is onze wekelijkse date night, waarop we dan wel uit eten gaan, dan wel voetbal kijken in de Irish pub (dit moet ware liefde zijn, want ik heb ooit gezworen zoiets nooit voor mijn partner te doen), of lange wandelingen maken in het park en op ‘onze brug’ kijken naar de zonsondergang. Classic. En die blauwe nagellak? Vriendin A slaakte een kreet toen ze hem zag (écht jouw kleur, meid!) en vriendin B zei ‘helemaal 2022!‘.

Leonie de feminist

Mijn lief echter, vindt dat blauwe nagellak voor feministen is, wat in zijn ogen vrouwen zijn die mannen haten (wat natuurlijk de lading van het woord bij lange na niet dekt, en dat snapt hij ook heus). Vrouwen zoals ik, grapt hij soms, omdat ik weiger hem voor me te laten zorgen, vooral op financieel vlak. Toen we nog maar net aan het daten waren, vertelde hij me over zijn plannen voor later. ‘Let maar op, over tien jaar ben ik miljonair‘, zegt hij altijd. ‘En dan hoef jij nooit meer te werken‘. De arme jongen wist nog niet wie hij voor zich had…

Tien jaar geleden woonde ik met mijn ex in een prachtig koophuis met vijf slaapkamers en flinke tuin. Niet dankzij mij overigens. Met mijn uitkering kon ik nog geen garage kopen. Mijn ex echter, verdiende meer dan genoeg om ons beiden te onderhouden en bovendien voor het grootste huis van het hele huizenblok een hypotheek te krijgen. Mooi ding hoor, dat huis, maar drie jaar later gingen we uit elkaar en moest ik toch echt de sleutels aan hem overhandigen. Wat ik daarna had? Nou, niets. Helemaal niets. Voor een paar duizend euro (die natuurlijk zo op waren) kocht hij me uit en daarna ging ik in een huurwoning wonen. Ook leuk huisje trouwens, maar ik had niet langer een torenkamer met dakterras. Toch jammer.

‘I’m a strong, independant woman’

Het zal iets te maken hebben met dat ik met niets achterbleef, of met het feit dat ik de afgelopen jaren flink aan zelfvertrouwen heb gewonnen, maar diep van binnen heb ik een soort oerdrang ontwikkeld om nooit meer van iemand afhankelijk te zijn. Om mijn zaakjes zó goed voor elkaar te hebben dat ik bij wijze van spreken mezelf én de ander kan onderhouden. En in het begin van onze relatie hebben we daar best wel discussies over gehad. Hij is heel ouderwets ingesteld en wilde zowat elk drankje en etentje betalen. Vond ik natuurlijk de grootste onzin.

Gelukkig hebben we daar tegenwoordig een mooie balans in gevonden. Hij betaalt de ene keer, ik de andere. De grapjes over mijn felheid aan het begin van onze relatie achtervolgen me echter nog steeds. Als ik weer eens rood aanloop omdat ik een pot bonen niet openkrijg, maar het toch per se zelf wil doen, grinnikt hij ‘I’m a strong and independent woman and I don’t need a man‘. (hij spreekt trouwens geen Nederlands). ‘Shut up‘ lach ik dan, ‘I’ve got this‘. En dat is ook meestal zo.

‘Feminist!‘ zegt hij dan met een knipoog.

Grijnzend kijk ik hem aan. Ik weet dat hij het niet meent. Maar die blauwe nagellak, die gaat hij echt nooit van zijn leven mooi vinden. Misschien moet ik bij de volgende date night toch maar voor roze gaan…